Afgelopen herfstweken waren prachtig met alle kleuren en paddestoelen, en kinderen (en grote mensen!) die op zoek waren naar kabouters. Tegelijk ervoer ik het als een intense tijd. Oude angst werd aangeraakt en het kostte me moeite in verbinding te blijven met mezelf. De herfst wordt ook wel gezien als een overgangsperiode, en staat voor oogsten en loslaten wat niet meer voedend is, zodat je in de winter je schaarse energie enkel besteedt aan dat wat er echt toe doet. In de Keltische mythologie gaat het ook over licht en donker. Niet alleen over de dagen die korter worden, maar ook over het aankijken van het donker in jezelf en het nieuwe leven (licht) dat begint in de duisternis. Dat heb ik geweten ;-)
Een plek van thuiskomen
In die toch best wel confronterende dagen deed ik een meditatie die me veel heeft gebracht. Het begon ermee dat ik mezelf mocht laten rusten in de armen van iets of iemand waar ik me veilig voelde. Ik zag mezelf ineens zitten tegen een oude boom, een heel serene plek. De zon scheen zacht tussen de bladeren, en voor mij was een kleine open ruimte. Om me heen voelde ik lichte energieën, als van elfjes en feeën. Ik werd helemaal rustig en voelde me dichtbij mezelf, op zo’n manier als ik nog niet vaak had ervaren. Het voelde als een plek van thuiskomen, waar ik erg behoefte aan had. De dagen ervoor was ik weer zo weg van mezelf geraakt, dat deze plek een verademing was.
Ontmoeting met mezelf
De weken daarna ben ik vaak naar deze magische plek teruggekeerd. Het werd een ontmoetingsplaats met de Petra die ik in wezen ben. Als ik me angstig voelde of gestresst dan kon deze Petra me troosten en spiegelen. Na een tijdje werden de plek en de energieën zo krachtig, dat ik het fysiek kon voelen en ik mezelf er een healing kon geven. Het werd echt een plek van het hart. En nu probeer ik, telkens een beetje meer, deze Petra mee te nemen in mijn ‘echte’ leven.
Contact met je hart
Hoe is dat voor jou? Wat helpt jou om weer in contact te komen met je hart, voorbij de hardheid van alledag? Om in verbinding te blijven met de persoon die je in wezen bent? Onlangs kreeg ik onderstaand tekstje, geschreven door een jongetje van 6 jaar:
“je bent alleen zo groot
zoals je hart je laat zijn
en je bent alleen zo klein
zoals de wereld je laat lijken
en wanneer het hard wordt
en het voelt alsof je gaat vallen
kijk naar de goede kant
je bent zeker groot genoeg”
Zo groot als je hart je laat zijn
Zo jong, maar zo raak bovenstaande tekst. Dat is wat ik heel erg zie om me heen, maar ook in mezelf. Dat we de neiging hebben onszelf kleiner te maken dan we zijn. Door de behoefte erbij te horen, niet boven het maaiveld durven uitkomen. Ons conformeren aan ‘de norm’ en stress ervaren als we niet gezien lijken te worden. Terwijl de weg van het hart zo gaat over jezelf zijn, je eigen pad volgen. Je eigen wilde natuur leven. En anderen deze ruimte ook gunnen.
Het hart in coronatijd
Juist ook in deze tijd waarin er veel stress om ons heen is – verharding – is het zo belangrijk in contact te blijven met je zachte en verwonderende kant. Compassie voelen en tonen voor de mensen om je heen, ook al zit je misschien niet altijd op dezelfde golflengte. Lief zijn voor jezelf. Jezelf voeden. Afstand nemen van patronen en dingen die je leegzuigen. Je openen voor de magie die er ook is. En een voorbeeld nemen aan de kinderen die nog zoveel meer open en vanuit liefde leven. En die in kabouters geloven… :-)
Hartopener oefening
Tot slot nog een mooie oefening die erg helpend kan zijn om je hart meer te openen:
– Ga makkelijk zitten of staan
– Vraag iemand die je dierbaar is om jou aan te kijken
– Zo mogelijk legt diegene een hand op jouw hart
– Blijf zo een tijdje zitten of staan samen
– Ontvang wat er wil ontstaan
– Bedank elkaar na afloop
Jouw natuur
Jouw natuur