Het is vroeg in de ochtend, tweede kerstdag (2022). De wereld is nog rustig, heel fijn. Je zou haast vergeten dat dit óók de tijd van het jaar is om naar binnen te keren, van verstilling. Van uitademen, even niks… Zoals de bomen en planten hun energie terugtrekken – gewoon Zijn.De natuur ísDat is wat ik soms ervaar als ik door de uiterwaarden loop met Luna, dat de natuur gewoon ís. Dat ze niks meer en niks minder is dan zichzelf. Dat elke plant, elk wezen, uit de aarde omhoog komt en zijn eigen vorm aanneemt. Of dat nou recht is of krom, groot of klein – dat maakt niet uit – het is zijn of haar unieke vorm. En allemaal even perfect imperfect. Op zulke momenten besef ik dat alles goed is. Dat we allang goed zijn. Dat we zijn wie we zijn en niet anders kunnen dan dat. Een ezeltje kan ook geen paard zijn ook al zou ‘ie dat willen. ZelfacceptatieEn dat is wat ik zelf, en vermoed ik veel mensen, soms wat meer zouden mogen hebben. Zelfacceptatie, gewoon blij en tevreden zijn met wie je bent. Niet altijd maar streven naar meer, beter, anders. Niet steeds twijfelen aan jezelf en denken dat je niet goed genoeg bent. We zijn al goed – dat is onze natuurlijke staat van zijn ?Fijne kerst lieve mensen!En mocht ik jullie niet meer spreken voor die tijd: ik wens jullie een heel Eigen & Wijs 2023! Graag tot dan!
Jouw natuur
Jouw natuurAlles heeft zijn eigen ritme