De weg terug naar huis

De weg terug naar huis

Terwijl buiten de herfst steeds kleurrijker wordt, zak ik steeds dieper in mezelf. Afgelopen maanden waren intens. Eind augustus is mijn paps overleden. Ik schreef al eerder dat hij naar een verzorgingshuis is verhuisd vanwege zijn Alzheimer. Nu blies hij zijn laatste kaarsje uit, de dag nadat hij 77 was geworden. Het voelde onverwacht, maar vooral alsof er een cirkel rond was. Dat hij rust had gevonden in zichzelf. En dat het ‘goed’ was, zoals hij maar bleef zeggen. 

Onvergankelijk
Ik zal hem missen – onze dansjes en wandelingen samen, zijn lieve lach. Het geeft echter troost en rust te ‘weten’ dat hij in goede handen is en dat we elkaar op een dag weer tegenkomen:

Ik ben er geheel van overtuigd
dat de ziel onvergankelijk is
en dat haar werking voortduurt
van eeuwigheid tot eeuwigheid.

Zoals de zon die voor onze aardse ogen
’s avonds schijnt onder te gaan
maar in werkelijkheid nooit ondergaat
en onafgebroken voortgaat zijn licht te verspreiden. 

“De Eeuwigheid” – Goethe

Zachtheid
Ook ik ben bezig met mijn weg terug naar huis. Steeds meer keer ik naar binnen. Mijn behoefte aan cocoonen is groter dan ooit. Bij mezelf zijn, mezelf opnieuw uitvinden. Mijn wonden likken. Wie ben ik? Wat betekent Thuis voor mij? Niet met zoveel woorden, het zijn vooral mijn buik en bekken die aandacht vragen – mijn basis. Zachtheid die naar boven komt. 

Natuur
Wandelen met Luna (onze pup is inmiddels ruim negen maanden ?) in de uiterwaarden doet goed. De mist in de ochtend, de stilte, de warmte van de zon. Maar ook de ontmoetingen met de andere hondjes, de walnoten die als paaseieren langs het fietspad liggen – je blijft maar rapen. Het leven gaat door en ik beweeg mee. 

Meebewegen
En dat is volgens mij waar het over gaat. Meebewegen, met de stroom. In het moment zijn. Overgeven aan wat er op je pad komt. Doen waar je blij van wordt. Je verwonderen. En wat meer de boel de boel. Controle loslaten en erop vertrouwen dat het wel goed komt – linksom of rechtsom. Of eigenlijk: dat het al goed is. Dat lukt de ene dag beter dan de andere, maar… ik ben onderweg.