De wind zal ons dragen

Het is inmiddels al een wat ouder liedje: Le vent nous portera van de Franse band Noir Désir (vrij vertaald betekent de titel: “De wind zal ons dragen”). Telkens als ik het hoor word ik meegevoerd, weg van waar ik mee bezig ben. Ik voel me dan vrij, opgetild, als op een warme zomeravond waarop alles mogelijk is en het leven eindeloos lijkt. Vandaag luisterde ik het nummer weer, het geeft me direct vleugels. Het maakt dat ik van het leven houd, dat ik de schoonheid zie, de mogelijkheden en hoe perfect alles toch in elkaar zit, ook al zijn het nu wellicht wat donkere tijden. Maar ook die gaan voorbij, alles heeft zijn ritme, zoals er ook altijd weer een lente komt na de winter. 

Voelen dat er meer is
Het gaat over hoop en vertrouwen, de stilte in de storm, en zo nu en dan het dagelijkse overstijgen en voelen dat er meer is. Dat de periode waarin we nu leven slecht een zandkorreltje is in de grote zandloper van de tijd. Het gaat over ruimte ervaren en je openen, voor jezelf en de ander. Over verbinding, hand in hand, elkaar zien om wie we zijn. Over de liefde, over het leven. Dat we allemaal een droom hebben en dat deze ons verbindt. 

Door de ogen van die ene zomeravond
Dat is denk ik de grote opdracht van deze tijd. Dat we onszelf mogen overstijgen. Dat we de wereld weer mogen zien door de ogen van die ene zomeravond. Zien dat we allemaal mensen zijn, met dromen, verlangens, wensen en angsten. We willen allemaal leven en liefde en een goede gezondheid voor onszelf en onze dierbaren. Laten we elkaar daarin ontmoeten. Elkaar de hand geven en kijken hoe we elkaar kunnen helpen. Want in liefde zijn geen grenzen. En de wind is onze bondgenoot ?

P.S. Op internet vind je de Franse songtekst. De Nederlandse vertalingen zijn helaas nogal slecht, dus die laat ik even voor wat ze zijn.